Świątynia jest święta

Architektura sakralna stanowi specyficzny rodzaj projektowania architektonicznego.

Forma architektoniczna obiektu sakralnego poprzez swoją symbolikę powinna wyrażać treści ideowe, być odbiciem kontekstu kulturowego i jego zdobyczy technicznych.

Współcześnie realizowane kościoły nawiązują do kierunków rozwoju myśli architektonicznej, którą w poszukiwaniu treści cechuje różnorodność języka wypowiedzi. 

Forma architektoniczna obiektu sakralnego stanowi rezultat współdziałania różnorakich czynników w celu uzyskania podstawowego celu. 

Relacja współczesnej architektury z tradycją, a więc symbolika założeń ideowych, semantyka ukształtowania przestrzennego oraz uwarunkowania funkcjonalne stanowią zagadnienia, które wymagają kompleksowych studiów i relatywnych ujęć.

Projektowanie architektury sakralnej jest zatem dla architekta wyzwaniem wymagającym metaforycznego odczytania treści ideowych środkami architektonicznymi. Stąd struktura architektoniczna w dużym stopniu jest wynikiem wyobraźni i talentu projektanta. We współczesnej architekturze sakralnej istnieje potrzeba właściwego rozumienia zagadnień dotyczących kodów i analizowania ich struktury. Synteza myśli teologicznej i formy architektonicznej w ujęciu symboliki i piękna, zawsze winna wynikać z założeń ideowych.